پس از آفــــرینش آدم "خــــدا" گفت به او : نازنینــــم اَدم ... با تـــو رازی دارم !... اندکـــی پیشتـــر آی ... آدم آرام و نجیــب ، آمد پیش !! ... زیـــر چشمـــی به "خــــدا" می نگـــــریست !... محو لبخند غم آلــــود خدا ! ... دلش انگــــار گــــریست ... نازنینــــم آدم !! ( قطــــره ای اشـــک ز چشمــــان خداونــــد چکیــــد )!!!... یاد من باش ... که بس تنهـــــایــــــــم !!... بغض آدم تــــرکیــــد، ... گونه هـــــایش لـــــرزید !! به "خــــــدا" گفت : من به اندازه ی .... من به اندازه ی گلهــــــای بهشــــت ... نه ... به اندازه عـــــــرش ... نه ... نه من به اندازه ی تنهـــــاییت ، ای هستی من ، ... دوستدارت هستم !! آدم ، ... کولــــه اش را بر داشت... خستــــه و سخـــت قــــدم بر می داشـــت !!... راهــــــی ظلمـــت پـــر شور زمیــن ... زیـــر لبهــــای "خــــدا" بـــاز شنیــــد ، ... نازنینـــــم آدم! ... نه به انـــدازه ی تنهــــایی من ... نه به اندازه ی عـــــرش ... نه به اندازه ی گلهـــــای بهشــــت !!... که به اندازه یک دانـــــه گنـــــدم ، تو فقط یـــــادم باش !!!.......